NEW

Het heeft even geduurd voor ik de energie heb gevonden om te schrijven.
We kwamen dus, na een superrelaxte vlucht met een welliswaar viesgezinde stewardess,
maar heerlijk eten mooi op tijd aan in Mombasa.

We zijn met z’n viertjes en we hadden alleen handbagage mee, volgens wat Andre zei 2 koffertjes van elk 10 kg en
een koker met visgerief.
Bij het zien van de bagage schrok onze chauffeur : dit kon nooit allemaal in zijn auto.
(We waren 1.2.3. door de douane heen en de security)
Hij is dan eerst de 2 grote koffers en viskoker gaan wegbrengen naar zijn huis in Mombasa.
Wij zaten daar maar te zitten en dus stelde ik voor om richting de slagbomen te wandelen waar men
het vliegveld binnenkomt, zo moest hij dan ook niet een tweede keer betalen om met de auto het vliegveld
terrein te betreden.
Ja amai, de man van de security was het er helemaal niet mee eens dat we dat zouden doen en bleef
op me inpraten op bij hem te blijven zitten. Maar daar kon de auto niet draaien zonder het vliegveld binnen
te gaan dus we liepen gewoon door.
Veel commentaar kregen we, van voorbijgangers en er stopten wel 8 taxi’s die of van, of naar, het vliegveld gingen.
Jammer voor hen.
Toen kwam zelfs de security man weer naar ons toe, met een pikipiki, om nog een keer te zeggen dat we bezig waren ons
leven te wagen… De Linda en André begonnen toch lichtjes te twijfelen.
Maar de chauffeur was nog maar 5 minutes ver, dus we zijn blijven staan.
Voila, nu met onze handbage ging het wel.
De rit via Mazeras en Kaloleni naar Kilifi leek eindeloos in het donker, maar we zijn, zoals je ziet,
goed aangekomen rond 02:00.
Na veel WOW en PRACHTIG’S en mooi’s en een plons in het zwembad (Paul en ik)is’t hoog bedtijd.

Niet zo goed geslapen in mijn single bed met een strak muggennet en om 06:00 wakker.
Eerst even Ndurya bellen, Ted is er nog steeds (al is Sue naar Nairobi om daar op het huis te passen want de kok
is naar een begafenis) Eerst stuurde ik een sms ”are you sleeping ?” Antwoord ”Yes but I wak up now”.
Webben een half uurtje gebeld en dan tijd voor een mango.
Bezoekje aan de buurman omdat ik eitjes zoek en hij kippen heeft en ik koop er 4.
Hij is een stuk fruit aan het ”slachten’ wat wel een halve meter lang is en zo dik als mij dijbeen !
Wat is dat jong ? Tid een FENESI. Lekker. Smaakt naar litchi/annanas mix.
Naar huis, citroenwater maken en dan hop even mango’s en brood halen voor het ontbijt van de wageni. Die slapen nog.
Zelfs Paul !
Beetje m’n kamer gesorteerd (koffers die ik had achtergelaten opgeruimd)
Na het ontbijt willen Linda en André even naar de bank en safaricom.
Daar zijn we 1,5 uur mee bezig (en nog moeten we maandaag terug komen) dus
hebben we wel thee en mandazi verdien bij Apache.
De kipcurry en rijst en sla die de gasten besteld hadden wordt gesmaakt en ik ben superhappy met mijn
sukuma en mandazi.
Nu vallen m’n ogen dicht en doe ik even een powernap.
‘m Middags verander ik mijn klamboe : ik pak de ongebruikte uit de Paarse kamer (want Hussein had ALLE bedden opgemaakt en ik neem meteen een katoenen laken mee) wat lummelen rond de pool, babbelen,een lange een strandwandeling en wat fruit eten en een toastje met guacamole. Voila : bedtijd.

Vanochtend sluip ik na een glas mangosap en een handvol amandelen naar het poortje om alleen op het strand te gaan wandelen.
Staan Paul en André daar : ze kunnen niet buiten.
Dus moet ik weer ‘even’ naar boven om bij Parasoi (Baba Lea) de sleutel te halen : ik was zelf vergeten de poort op
slot te doen gisteren , dus heeft hij dat gedaan.
We komen terug om 09:00 en Linda slaapt nog ! We hebben wel prachtige vissen gescoord van een visser die net het strand op kwam. 2 White snappers die samen 4 kilo wegen. Dju, geen geld mee !! Dus los ik dat even o pde Keniaans manier op : de visser flashed, alsik thuiskom laat ik onze pikipiki mand hem bellen, die weet dan waar hij is en de mannen gaan de vis ophalen. Zo simpel is dat. Paul kompt gewond terug : hij is tegen een dak van mabati aangelopen toen hij een winkeltje
binnen stapte, gelukig had hij wel zijn pet op en is de schade beperkt, maar we ontsmetten het even.
Nu zijn Linda en André naar het strand , ligt Paul te lezen in de palmschaduw aan het zwembad en ik heb eindelijk tijd om te bloggen.
Tot de volgende